ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺯﺩﻭﺍجم، ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﻫﻢﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ .ﻓﻀﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕِ ﻣﻦ ﺧﻮشش ﺑﯿﺂﯾﺪ. ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ؛ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺪﻡ ﻧﻤﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺷﯿﻔﺘﻪﯼ ﯾﮏ ﺁﺩﻡِ ﻓﺮﺍﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻮﻝِ ﺧﻮﺩﺵ « ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ » ﺷﺪﻩ ! ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﯾﻢ . ﺳﺎﻝِ ﺍﻭﻝ ﺭﺍ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﺜﻞِ ﻫﻤﻪﯼ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﯼ ﺩﻋﻮﺍﯼ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻋﻮﺍ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﺪﺍﯾﯽﻣﺎﻥ، ﭼﺮﺍﻍِ ﺭﺍﻩِ ﺁﯾﻨﺪﻩﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎیم ﺷﺪﻩ : « ﻣﻨﻮ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﻣﯽﮐﺮﺩﻡ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺁﺩﻡِ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﺴﺘﯽ ...! ﻭﻟﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺍﻵﻥ ﻫﯿﭻﭼﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ...! ﯾﻪ ﺁﺩﻡِ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ !》 ﺍﻣﺮﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒا ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝِ ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪﯾﯽ ﻣﯽﺭﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﯾﯽﻣﺎﻥ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﯽ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ . ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺁﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼﻣﺎﻥ ﺑُﺖ ﺑﻮﺩﻩ، ﺑﻪ ﻃﺮﺯِ ﺩﻫﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺧُﺮﺩ ﻭ ﺧﺎﮐﺸﯿﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . ﻣﺎ ﺍﻏﻠﺐ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﺯ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺵﻣﺎﻥ ﻣﯽﺁﯾﺪ، ﺑُﺖ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ «ﺍَﺑَﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ » ﺑﺴﺎﺯﯾﻢ. ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻥ ﺷﺨﺼﯿﺖِ ﺍﺑﺮﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥِ ﻋﺎﺩﯼ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﻮﯾﻢ . ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ، ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ای ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺘی ﺁﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺍﺑﺮﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﭘﻨﺪﺍﺭﯾﻢ . ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺳتﺷﻮﯾﯽ ﻣﯽﺭﻭﻧد، ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻨﺪ، ﺁﺏِ ﺩﻫﻦﺷﺎﻥ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﻟﺶ ﻣﯽﺭﯾﺰﺩ، ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻢ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﺳﻬﺎﻝ ﻭ ﯾﺒﻮﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ، ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ، ﻋﺮﻕِﺷﺎﻥ ﺑﻮﯼ ﮔﻨﺪ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭﺩﻫﻦﺷﺎﻥ ﺳﺮِ ﺻﺒﺢ، ﺑﻮﯼ ﺧُﺴﻔﻪﯼ ﺧَﺮ ! ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ کارآموزانم آموزش ﺑﺪﻫﻢ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ آنها ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻟﻄﻒ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ مدیرِ ﻣﺎ، ﺁﺩﻡِ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺳﺖ ! .ﺍﻭﻟﯿﻦ ﭼﺎﺭﻩﯼ ﮐﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ «ﺍﺳﺘﺎﺩ » ﺧﻄﺎبم ﻧﮑﻨﻨﺪ . ﭼﻮﻥ ﺍﺻﻮﻟﻦ ﺍﯾﻦ ﻟﻔﻆ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻄﺢِ ﻋﻠﻤﯽ ﻭ ﺁﮐﺎﺩﻣﯿﮏِ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﻋﻨﻮﺍﻥِ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻗﺪﻡ ﺑﻌﺪ، ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ به آنها ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞِ ﻫﻤﻪﯼ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻃﺒﯿﻌﯽﯾﯽ ﺩﺍﺭﻡ. ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﻡ، ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮﻡ، ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﯽﺷﻮﻡ، ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎلم ﺩﺭﺩ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﭼﯿﺰِ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﯼ ﺁﺩﻡﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ، ﺩﻭ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﻓﺮﺍﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﻏﯿﺮﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ : ﺍﻭﻝ؛ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ : ﻭ ﺑﻌﺪ؛ ﺭﺍﺳﺖﮔﻮﯾﯽ ! ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩﯼ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﻭ ﺧﺼﻠﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺖﮔﻮﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ . ﺍﻋﺘﺮﺍﻑِ ﺑﻪ «ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ » ﻭ «ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻦ » ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮﯾﻦ ﺳﺪﻫﺎﯾﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻃﻮﻝِ ﻋﻤﺮﻣﺎﻥ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﮕﺬﺭﯾﻢ . ﺍﻃﺮﺍﻓیاﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞِ ﻫﻤﻪﯼ ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﯾﮏ ﺁﺩﻡِ ﺑﺎ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﻋﺎﺩﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ، ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺼﻮﺭﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺎ، ﺗﺼﻮﺭﯼ ﻓﺮﺍﻭﺍﻗﻌﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ . ﺍﯾﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ، ﻓﻘﻂ ﻣﺨﺼﻮﺹِ کار آموز و مدیر ﻧﯿﺴﺖ .ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭِ ﻋﺎﺷﻖ ﻭ ﻣﻌﺸﻮﻕﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺁﯾﺪ . ﺑﻪ ﯾﮏ ﺩﻝﺩﺍﺩﻩﯼ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ : « ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻭ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ، ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺗﺶ، ﯾﮏ ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﺰﻩﯼ ﺗﻤﺎﻡﻋﯿﺎﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ...! ﺗﻮ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺁﺩﻡِ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻃﺮﻓﯽ، ﻧﻪ ﯾﮏ ﺍﺑﺮﻗﻬﺮﻣﺎﻥِ ﺳﻮﭘﺮﺍﺳﺘﺎﺭ》! ﻫﻤﻪﯼ ﻣﺎ ﺁﺩمیم. ﺁﺩﻡﻫﺎﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ .