دوستان عزیز مدتی پیش در ینگه دنیا خانم معلمی بنام دُنا . کاری کرد که اسمش در تمام کتاب های تربیتی و پرورشی چاپ شد. یه روز او با یه جعبه کفش رفت سر کلاس و اونو گذاشت روی میز. و به دانش آموزها گفت: "بچه ها امروز میخوام "نمی تونم هاتون" رو بنویسید و و بیارید بریزید در جعبه ی کفشی که روی میز منه" بچه ها شروع کردن: "من نمی تونم خوب فوتبال بازی کنم." " من نمی تونم دوچرخه سواری کنم." "من نمی تونم درس ریاضی رو خوب یاد بگیریم" "من نمی تونم با رفیقم که قهر کردم، آشتی کنم" "من نمی تونم با داداشم روزی سه بار تو خونه دعوا نکنم" خودش هم شروع به نوشتن کرد. نمیتونم ها یکی یکی در جعبه ی کفش جا گرفت. وقتی همه ی نمی تونم ها جمع شد، در جعبه رو بست و گفت "بچه ها بریم تو حیاط مدرسه" بعد بیلی برداشت و گودالی حفر کرد. گفت "بچه ها امروز میخوایم همه نمی تونم هامون رو دفن کنیم" جعبه رو گذاشت توی گودال و شروع کرد با بیل روی اون خاک ریختن. بعد به سبک مسیحی ها دعای مخصوص ترحیم رو خوند و شروع کرد به صحبت کردن. "ما امروز به یاد و خاطره ی شاد روان «نمی توانم» گرد هم آمدیم. او دیگر بین ما نیست. امیدوارم بازماندگان او «می توانم» و «قادر هستم»، روزی همانند او در تمام جهان مشهور و زبان زد شوند و «نمی توانم» در آرامگاه ابدی خود به سر برد." او دیگر در بین ما نیست. بعد گفت: خوب بچه های عزیز بریم سر کلاس بچه ها وقتی وارد کلاس شدن دیدن یه کیک زیبا و بزرگ داخل کلاس گذاشته شده. وسط کیک یک مقوا بود و نوشته بود "مجلس ترحیم نمی توانم" او دیگر در بین ما نیست و ما با میتوانم و قادر هستم زندگی خواهیم کرد. بعد از اینکه کیک رو خوردن، مقوا رو برداشت و چسبوند کنار تابلوی کلاس. تا پایان اون سال تحصیلی، هر کدوم از بچه ها که به هر دلیلی به معلمش می گفت "خانم، نمی تونم"، در جوابش خانم معلم لبخندی می زد و اون مقوا رو نشونش می داد و اون بچه یادش میومد که نمی تونم دفن شده و دیگه نیست پس سعی میکرد دانسته هاشو بکار ببره و به توانستن دست پیدا کنه ، پایان اون سال تحصیلی شاگردان خانم دُنا بالاترین نمره ی علمی رو در مدرسه ی خودشون کسب کردند. دوستان بیایید همین الان همه مون به هم دیگه قول بدیم.نمی توانم ها رو خاک کنیم و این نتیجه برسیم که ما برای رسیدن به همه خوبیها ، می توانیم. موفق باشید و همیشه توانا